Jack Johnson, de eerste zwarte bokskampioen

Begin jaren 1900 heerste er veel racisme en armoede in de buitenwijken van de Verenigde Staten. Zwarten waren minderwaardig en moesten voor een hongerloon dwangarbeid verrichten om te kunnen overleven. Gokken was bij de rijke blanken erg populair en talrijke zwarten werden opgeleid tot bokser, zodat ze voor geld konden vechten voor hun blanke bazen. Jack Johnson was één van hen, maar hij zette door en werd de eerste zwarte wereldkampioen.

Wie was Jack Johnson

Het prille begin

Jack Johnson werd geboren in Galviston, Texas in 1878, als John Arthur Johnson. Hij was de zoon van ex-slaven en de derde van negen kinderen. Toen hij op 16-jarige leeftijd zijn eerste wedstrijd vocht was iedereen onder de indruk van zijn grote gestalte en lange armen. Jack Johnson gaf de zwarten weer hoop op een beter leven en hoop om aanvaard te worden in de maatschappij. In 1890 vocht Johnson in de bekende 'battles royale', waar hij als prijsvechter de ene wedstrijd na de andere won tegen zijn zwarte tegenstanders. Dit onder het toezicht van de blanken, die dan een paar dollar naar de winnaar gooiden.

In 1897 werd Johnson een professioneel bokser en kreeg hij de bijnaam 'de Galviston reus'. Het duurde niet lang voor hij werd gearresteerd wegens illegaal boksen. Boksen was in die tijd verboden voor zwarten. Na zijn vrijlating maakte hij snel naam in het milieu voor zwarte boksers. De toenmalige wereldkampioen bij de blanken, James Jeffries, weigerde te vechten tegen een 'neger' en ook een trainingspartner vinden was moeilijk. Blanken vonden een zwarte te min om tegen te vechten en zwarten konden zelf in de problemen komen als ze Johnson zouden helpen. Maar Johnson gaf de moed niet op, hij moest en zou de wereldtitel te pakken krijgen.

Wereldkampioen

Na alweer een overwinning kreeg Johnson eindelijk de kans zich te bewijzen tegen Tommy Burns, een voormalige wereldkampioen. Burns weigerde eerst ook om tegen een zwarte te boksen maar de beloofde 30.000 dollar trok hem toch over de streep. Na een gevecht van 14 ronden greep de politie in en werd Johnson als winnaar verkozen. Dit was een mokerslag voor de vele blanken die de stijl en snelheid van Johnson hadden onderschat. Johnson bleef James Jeffries uitdagen tot een gevecht en op 4 juli 1910 werd 'the fight of the century' georganiseerd. 22.000 fans kwamen naar de bokswedstrijd kijken en de straten werden overspoeld met zwarten die hun idool kwamen toejuichen. Na 15 ronden werd Johnson de overwinnaar. Dit zorgde voor veel haat bij de blanke bevolking, die er alles aan zouden doen om Johnson te zien verliezen.

Zijn ondergang

Overal werd gezocht naar iemand die Johnson zou kunnen verslaan, Jess Willard werd opgeroepen omdat hij bekend stond om zijn kracht en snelheid. Willard was een voormalige professionele bokser die zich had teruggetrokken op zijn boerderij. Toen hij te horen kreeg dat de zwarte Johnson de nieuwe wereldkampioen was, aarzelde hij niet. Willard, die wel wat kilo's was aangekomen, trainde elke vrije minuut. Hij zou degene zijn die Johnson zou verslaan.

Het gevecht vond plaats in Havana, Cuba. Johnson kreeg een som van 117.000 dollar om de uitdaging aan te gaan. Het werd een ware uitputtingsslag en na 26 ronden gebeurde het onvermijdelijke, de grote kampioen Johnson ging tegen de grond.

Na zijn verlies bleef Johnson nog 12 jaar verder boksen, maar op 50-jarige leeftijd was het tijd om te stoppen. Johnson hield van snelle auto's en met het geld dat hij bij elkaar had gebokst, kocht hij mooie wagens en alles wat hij had moeten missen tijdens zijn jeugd. Hij stierf in 1946 door een verkeersongeval. Maar Jack Johnson blijft voor altijd de eerste zwarte wereldkampioen boksen.