9 legendarische blunders en fouten van de scheidsrechter

Scheidsrechter, het blijft een van de meest ondankbare jobs ter wereld. Hij is ook maar een mens en niemand zal dat ontkennen. Toch is hij vaak kop van jut in een wedstrijd. Een verkeerde beslissing, een niet gefloten penalty, gemiste overtredingen of andere dwalingen en hij wordt bedolven onder boegeroep en kritiek. Wanneer je de volgende keer naar een voetbalmatch kijkt, bedenk dan dat het altijd nog erger kan. Sommige refs maken het wel heel bont en stapelen de fouten op. Drie keer een gele kaart voor dezelfde speler, onbestrafte moordaanslagen of zelfs flagrante 'matchfixing' en manipulatie van de wedstrijd. In de rijke geschiedenis van het voetbal vind je heel wat legendarische incidenten en blunders van scheidsrechters.

• Waarom maakt een scheidsrechter fouten of blunders?
• Werder Bremen-Hannover (Duitsland, 1975)
• Atletico Junior-America de Cali (Colombia, 2008)
• West-Duitsland – Frankrijk (halve finale WK 1982)
• Glasgow Rangers-Hibernian (Schotland, 1995)
• Nederland – Spanje (finale WK 2010)
• MSV Duisburg – FSV Frankfurt (Tweede Bundesliga, 2010)
• Spanje – Joegoslavië (WK 1982)
• Duitsland - België (WK 1994)
• Kroatië - Australië(WK 2002)

Waarom maakt een scheidsrechter fouten of blunders?

In sommige wedstrijden eisen scheidsrechters helaas een hoofdrol op. Hoe hard ze ook hun best doen, er ontsnapt altijd wel iets aan hun oog. De redenen zijn heel uiteenlopend. Vermoeidheid, verlies van concentratie of nog erger, dronkenschap of gewoon incompetentie zijn mogelijke oorzaken. Soms neemt het ego van de scheidsrechter de bovenhand. Kaarten trekken wordt dan een manier om zich te laten gelden. Andere keren kan de ref niet met de druk om. Hierdoor verliest hij de controle over de wedstrijd, met alle gevolgen van dien.

Een systeem bedenken dat alle dwalingen van scheidsrechters zal kunnen voorkomen is wellicht een illusie. Een scheidsrechter blijft immers een mens en geen robot. In de ergste gevallen ruikt het zelfs naar match-fixing of corruptie. Soms lijkt het erop alsof de scheids met opzet een blunder begaat. Niets is minder erg voor het imago van het voetbal dan een 'verkochte' wedstrijd.

Werder Bremen-Hannover (Duitsland, 1975)

Bier en schnapps

Het lijkt op het eerste zicht een doodgewone competitiewedstrijd in de Bundesliga te gaan worden. Werder Bremen speelt thuis tegen Hannover en de ref van dienst heet Wolf-Dieter Ahlenfelder.

De aftrap wordt gegeven en het duurt niet lang voor iedereen op het veld zich afvraagt wat er aan de hand is. De beslissingen van de scheidsrechter gaan alle kanten op en er is geen touw aan vast te knopen. Na slechts tweeëndertig minuten fluit Ahlenfelder plots af. Tijd om te gaan rusten. Een van zijn assistenten wijst hem erop dat hij veel te vroeg heeft gefloten, waarop Ahlenfelder grinnikend zijn tong uitsteekt. Later gaf de scheids een verklaring voor zijn vreemd gedrag: ‘Ik had vlak voor de match wat teveel bier en schnapps gedronken’.

Cultfiguur

Ahlenfelder werd nadien in Duitsland een echte cultfiguur. In de kantine van Werder Bremen kon je jarenlang een 'Ahlenfelder' bestellen. Je kreeg dan bier en schnapps geserveerd. Ook zijn woordenwisselingen met sommige voetballers waren legendarisch. Zo was er zijn aanvaring met Bayern München-speler Paul Breitner:

Atletico Junior-America de Cali (Colombia, 2008)

In deze wedstrijd van de Copa Mustang, de strijd om de Colombiaanse landstitel, nam scheidsrechter José Nino een wel heel vreemde beslissing. Emerson Acuna, speler van de thuisploeg Atletico Junior, ging plots neer in het strafschopgebied. Jose Nino aarzelde niet: penalty! Alleen... de dichtstbijzijnde tegenstander stond meer dan zeven meter verderop. Een tackle vanop meters afstand of een duw van iemand met een lange arm? Matchfixing of corruptie? Wie zou dat nu durven denken!

West-Duitsland – Frankrijk (halve finale WK 1982)

Moordaanslag

In 1982 spelen het toenmalige West-Duitsland en Frankrijk, twee absolute grootmachten in het voetbal, de halve finale van het WK in Spanje. Alles loopt gesmeerd tot op het uur bij een 1-1 stand de Franse speler Patrick Battiston op het Duitse doel afstormt. Hij trapt naast maar de West-Duitse doelman Toni Schumacher stormt vooruit op het hoofd van de Fransman en pleegt een regelrechte moordaanslag.

Heel wat voetballiefhebbers beschouwen het nog steeds als een van de smerigste overtredingen ooit. Battiston raakt buiten bewustzijn en later zelfs in coma. Het hele stadion veert verontwaardigd recht.

Scheidsrechter blundert

De Nederlandse ref Charles Corver zag er echter geen enkel probleem in. Zelfs een overtreding fluiten vond hij onnodig. Hij gaf gewoon een doeltrap aan West-Duitsland. Achteraf verklaarde hij: ‘Ik volgde de bal en de lijnrechter had toch ook niets gezien?’. De wereldvoetbalbond FIFA zag er evenmin graten in. Hij kreeg ondanks zijn blunder een volgens hen welverdiende 9,4 op 10 op zijn rapport.

Glasgow Rangers-Hibernian (Schotland, 1995)

In de Schotse competitie staat in 1995 de wedstrijd Glasgow Rangers-Hibernian op het programma. De scheids van dienst is Doug Smith. Smith heeft heel wat ervaring met het fluiten van wedstrijden, maar gevoel voor humor is hem vreemd. Tijdens de wedstrijd laat hij per ongeluk zijn gele kaart vallen. Paul Gascoigne, enfant terrible en altijd in voor een leuke grap, is zo vriendelijk de kaart voor de scheidsrechter op te rapen. Maar de kaart gewoon teruggeven, dat was buiten Gascoigne gerekend. Hij toonde de kaart aan Smith alsof hij de ref geel gaf. Smith kon er niet om lachen en wreef Gascoigne meteen zelf de gele kaart onder de neus.

Na de match vroegen journalisten waarom hij er de humor niet van inzag. Had hij het voorval niet gewoon kunnen wegwuiven met een glimlach? Smiths antwoord was duidelijk:


Resultaat: Gascoigne werd voor twee wedstrijden geschorst wegens gebrek aan respect voor de wedstrijdleiding.

Nederland – Spanje (finale WK 2010)

Verbijstering alom toen Nigel de Jong in de finale van het WK 2010 plots met gestrekt been op de borstkas van Spaans international Xabi Alonso ging. Een karatetrap was het, niet meer of niet minder. Nog meer verbazing toen de Britse scheidsrechter Howard Webb in zijn achterzak tastte en slechts een gele kaart trok. Hij verklaarde achteraf dat hij niet had kunnen zien wat er gebeurd was en hij de gok niet had willen wagen, omdat het tenslotte toch de finale van het WK was.

Al tijdens de rust toonde zijn assistent hem een sms'je van de Scheidsrechterscommissie: het had rood moeten zijn. Webb was echter nog steeds overtuigd van zijn gelijk. Dat veranderde toen hij zijn eigen gsm bekeek. Webb was een voormalig politieman en een bevriende ex-collega had hem een bericht gestuurd: ‘Het was geen rood maar een strafbaar feit’. De ref kon na afloop niet anders dan schoorvoetend toegeven dat hij het bij het foute eind had.

Xabi Alonso verklaarde achteraf:

MSV Duisburg – FSV Frankfurt (Tweede Bundesliga, 2010)

In de Duitse tweede klasse fluit ref Marco Fritz in 2010 de wedstrijd tussen Duisburg en Frankfurt. Het draait uit op een theaterstuk van jewelste. Fritz raakt volledig de pedalen kwijt en heeft de match niet meer in handen. Thuisspits Christian Tiffert lobt de bezoekende doelman, maar de bal valt op de lat en botst terug in het veld, ongeveer halverwege de kleine rechthoek. ‘Goal’, oordeelt scheidsrechter Fritz, tot groot ongeloof van het hele stadion.

Spanje – Joegoslavië (WK 1982)

Gastland op rand van uitschakeling

Het WK 1982 vond plaats in Spanje. Het gastland had echter alle moeite van de wereld om zich door de eerste ronde te slepen. Een zege tegen het toen sterke Joegoslavië was nodig om zich te kwalificeren. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar met wat hulp van de scheidsrechter is alles mogelijk. De Deen Henning Lund-Sörensen was de ref van dienst, nota bene bijgestaan door, jawel, een Spaanse assistent.

Penalty?

De wedstrijd verliep niet naar wens. Spanje kwam al gauw op een 0-1 achterstand. De Deense ref kende het gastland even later een strafschop toe, voor een overtreding die nochtans duidelijk buiten de rechthoek was gebeurd. Ufarte miste de penalty, waarop Lund-Sörensen hem om een onduidelijke reden liet hernemen. Bij een tweede poging van Juanite was het wel raak. Spanje kwam zo terug tot 1-1 en zou uiteindelijk de wedstrijd met 2-1 winnen. Dankjewel ref!

Duitsland - België (WK 1994)

Heel voetbalminnend België herinnert zich nog steeds de naam Kürt Röhtlisberger. De Zwitserse ref floot op het WK 1994 de achtste finale tussen België en Duitsland. België scheerde toen in het voetbal nog lang niet de hoge toppen die het in het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw haalde. De ploeg had wel een aantal goede spelers in haar rangen, maar geen toppers die in de Engelse of Spaanse competitie de pannen van het dak speelden.

Kenners gaven België vooraf dan ook maar weinig kansen om door te gaan tegen een van de sterkste teams op het toernooi. Bij de rust stonden de Rode Duivels al op achterstand en zag het er somber uit. Maar in de tweede helft herpakte België zich, ging plots hoger voetballen en creëerde de ene kans na de andere. En dan gebeurt het: Josip Weber, de Belgische spits, breekt los en stormt alleen op het Duitse doel af. De Duitse verdediger Helmer kan alleen nog aan de noodrem trekken. Hij haalt Weber brutaal onderuit in het strafschopgebied.

Het hele stadion roept om een rode kaart en penalty, maar Röthlisberger wuift de strafschop weg. 'Niks aan de hand', besluit hij. Verdediger Philippe Albert scoort later nog de 3-2, maar verder komt België niet meer. Wat 3-3 en verlengingen had moeten zijn werd door de Zwitser vakkundig de nek omgedraaid. De kritiek is na afloop overweldigend. Voetbalanalisten zijn woest en het regent verontwaardiging. Iedereen deelt hetzelfde gevoel: 'hier werden we geflikt'. Later zou de Zwitser toegeven dat hij België een strafschop had ontnomen. Pikante anekdote: scheidsrechter Röthlisberger werd enkele jaren later levenslang geschorst wegens…een omkopingszaak.

Kroatië - Australië(WK 2002)

In de groepswedstrijd tussen Kroatië en Australië ging de Britse ref Graham Poll in de fout. De Kroaat Josip Simunic kreeg drie keer geel. Blijkbaar had hij een verkeerd rugnummer genoteerd bij de eerste kaarten, waardoor hij zich vergiste. Graham Poll, tot dan de gedoodverfde kandidaat om de finale van het WK te fluiten, mocht zijn ambities meteen opbergen. Hij liet de eer aan zichzelf en besloot zelf om nadien niet meer op internationale toernooien te verschijnen.