Aron Ralston: sterven of je hand amputeren?

Een sprankelende, avontuurlijke en ervaren bergbeklimmer wil solo een record verbreken. Gevaar schuilt in een klein hoekje, dat weet iedere avonturier en dan ga je niet onvoorbereid op weg. In Utah kwam een bergsporter in een benarde situatie: Hoe reageerde hij en wat zijn de cruciale beslissingen die leven of dood bepalen?

Aron Ralston

Aron Ralston werd geboren op 27 oktober 1975 in Marion, een plaats in de Amerikaanse staat Ohio. Hij is een canyoneer, hij beoefent de sport canyoning, hierbij volg je het spoor van de rivier door kloven van de bergen. Er moet gewandeld, geklommen, gesprongen, gezwommen en geabseild worden om de rivier te kunnen volgen.

Aron woont vanaf zijn twaalfde in Denver en is afgestudeerd aan de Cherry Creek High School in Greenwood Village, Colorado. Hierna is hij gaan studeren aan Carnegie Mellon University in Pittsburgh, hij studeerde af in de studierichtingen mechanische engineering en Franse Taal. Hiernaast heeft Aron zijn minor in Piano gehaald. Vanaf 2002 woont hij in Aspen, Colorado, om zijn leven te wijden aan het beklimmen en klimmen in de bergen.

Ondanks zijn ongeval blijft Aron door de bergen trekken, hij heeft zelfs in 2008 deelgenomen aan de expeditie om Ojos de Salado in Chili en Monte Pissis in Argentinië te beklimmen. Hij wil graag de Mount Everest beklimmen, maar sloeg de expeditie van Eric Larsen's Save the Poles 2010, af. In een droom zag hij dat hij vader zou worden, hij ontmoette de vrouw (Jessica Trusty) van zijn dromen drie jaar later en trouwde in augustus 2009. In februari 2010 werd hun eerste kind Leo geboren, het sprookje kende helaas een einde. Aron wilde bewijzen dat hij niet veranderd was na het ongeval, helaas hing hij vaak de held uit. Dit had zijn naslag op zijn huwelijk, toen zijn vrouw wegging daalde hij weer neer op aarde. Hij is in 2011 gescheiden en heeft sindsdien een nieuwe vriendin Vita Shannon en ze hebben samen in 2013 een dochter gekregen. Het stel is in december 2014 opgepakt wegens huiselijk geweld.

Veertieners

Vanaf 1997 was het doel van Aron alle veertieners, dit zijn de bergen in Colorado die hoger zijn dan veertienduizend feet (4.267.200 meter), te beklimmen. Er zijn 59 bergen die onder deze categorie vallen, Aron wilde dit in de winter solo uitvoeren. Hij zal dit doel in 2005 bereiken, niemand had dit eerder op deze manier gedaan.

Ongelukken: Sterven of je hand amputeren?

In 2003 is Aron betrokken bij een lawine van de vijfde graad. Hij was skiën met zijn partners Mark Beverly en Chadwick Spencer in Resolution Park, Colorado waar de lawine plotseling plaatsvond. Niemand raakt ernstig gewond.
Helaas is dit niet het geval tijdens zijn canyoning uitje op 26 april 2003. Wanneer Aron door Bleu John Canyon, in het oosten van Wayne County, Utah, aan de terugtocht naar de auto bezig is, komt hij voor de moeilijkste beslissing van zijn leven te staan. Hij daalt af in een kloof, hij stapt via een rotsblok naar beneden, precies op dat moment raakt het rotsblok mee los. Hij komt vast te zitten in de kloof met zijn rechterhand tussen het rotsblok en de wand van de kloof. Voordat hij de bergen introk heeft hij niemand verteld dat hij ging canyoningen.

Na 127 uur heeft Aron zich bevrijdt, maar de weg naar bevrijding is een gruwelijke weg. Hij dacht dat hij stervende was en ging zorgvuldig met zijn eten en drinken om. Uiteindelijk drinkt hij zelfs zijn eigen urine.

De bevrijding

De enige oplossing is zijn arm amputeren om zichzelf te bevrijden van het rotsblok, maar hij bezit alleen een bot goedkoop mesje. Hij maakt video-opnames van zichzelf zolang de batterij het nog volhoudt. Hij experimenteerde met het aanleggen van tourniquets en maakte gaten in zijn arm vanaf dag drie. De dagen hiervoor was hij voornamelijk nog gericht op het verschuiven en tillen van het rotsblok. Hij probeerde ook zijn hand er tussen uit te trekken, al deze oplossingen bleken zinloos. Zijn hand was verpletterd tussen het rotsblok en de muur van de kloof, de hand werd blauw en gevoelloos en stierf langzaam af. Op de vierde dag bedacht hij zich dat het mesje niet scherp genoeg was om door zijn botten heen te snijden, hierdoor was amputatie onmogelijk.

Op de vijfde dag heeft Aron geen drinken en geen eten meer, hij drinkt zijn eigen urine en schrijft zijn naam, geboortedatum en waarschijnlijke overlijdensdatum op de wand van de kloof. Hij verwachtte de nacht niet te overleven, maar wanneer hij de dag erna bijkomt, bedenkt hij dat hij zijn armbotten kan breken door weerstand. Uiteindelijk breekt hij twee keer zijn arm door tegengewicht te geven, hij springt naar de andere kant dan waar zijn arm vastzit. Wanneer dit gelukt is, begint hij te snijden door zijn huid heen. Hij geeft aan dat de zenuwen het ergst waren, dit was de meest ondraaglijke pijn. Het multitool gereedschapje had hij gratis bij het kopen van een zaklamp gekregen. Uiteindelijk is het gelukt en staat hij zonder arm in de kloof. Hij loopt de kloof uit en moet nog 20 (65 foot) meter afdalen langs een wand. Wanneer hij dit gehaald heeft en de bergen uitloopt was hij 13 kilometer (8 mile) verwijderd van zijn auto, zonder telefoon, eten, drinken en een halve arm. Terwijl hij naar de auto strompelt, komt een Nederlands gezin, Eric en Monique Meijer en hun zoon Andy, aangelopen. Zij geven hem water, eten (Oreos) en bellen de hulpdiensten. Zijn angst was dat hij dood zou bloeden, uiteindelijk is hij 18 kilo (40 pounds) en 25% van zijn bloedvolume verloren. Zijn ouders hadden reddingswerkers gealarmeerd, zij waren bezig met een zoektocht in de Canyonlands en vlogen met hun helikopter over. De Rescue medewerkers arriveerden zes uur nadat Aron zijn arm amputeerde.

Geluk

Aron zelf denkt dat het geluk is dat hij nog leeft, hij denkt dat als hij eerder zijn arm geamputeerd had, hij waarschijnlijk doodgebloed was voordat hij gevonden zou worden. Maar had hij zijn arm niet geamputeerd, dan was hij in ieder geval overleden. Zelf zegt hij dat hij naar de bevrijding uitzag die de amputatie hem zou geven.

Zijn hand en onderarm zijn onder het rotsblok, door 13 mannen (Park Autoriteiten) en mechanische hulpmiddelen, vandaan gehaald. Ze hebben de ledematen laten cremeren en de as aan Aron gegeven. Hij heeft het uitgestrooid op de plek des onheil, waar ze horen.

Media

Aron keerde op zijn 28ste verjaardag terug op de plek des onheil, hij deed dit in het gezelschap van Tom Brakow en een filmploeg. Er wordt een documentaire gemaakt, over het ongeluk en dat hij zijn as uitstrooit, voor Dateline NBC.

Aron wordt na het ongeval veelvuldig gevraagd voor de media als The Late Night Show, CNN, Goodmorning America.

Film: 127 hours

Er is een film gemaakt over Aron's ongeluk: 127 hours. De film is geregisseerd door Danny Boyle en is opgenomen in maart en april van 2010 en is uitgekomen in New York City en Los Angeles op 5 november 2010. De film is gesponsord door Fox Searchlight Pictures en de hoofdrol is vertolkt door James Franco. Het is een aangrijpende film die op een intrigerende manier de gebeurtenissen verteld. De amputatie scene is een gruwelijke scene, maar doet je doordringen van de moeilijkheid van het nemen van deze keuze. Tijdens het Telluride Film Festival en de Toronto International Film Festival, werd de film ontvangen met een staande ovatie. In Toronto vielen sommige flauw door de amputatiescene.