Inter Milaan (1964-1967): Catenaccio

In de loop der jaren zijn er vele teams die tot de verbeelding hebben gesproken. Inter Milaan uit de jaren 60 is een dergelijk team. Onder leiding van coach Helenio Herrera speelden de Italianen klassiek countervoetbal. Niet veel voetballiefhebbers liepen warm voor dit voetbal, maar het was wel uiterst succesvol. Nog steeds proberen vele voetbalteams het "Catenaccio" van Inter Milaan uit de jaren 60 te kopiëren.

Speelwijze

In 1960 werd de Argentijn Helenio Herrera trainer bij Inter Milaan. Hij was voorstander van zeer defensief spel en ontwikkelt het catenatio. Een verbeterde versie van het Zwitserse grendelsysteem uit de jaren 40. Inter Milaan speelde met een gesloten verdediging met meters daarachter een libero. Inter speelde op de counter en gokte op de voetbalkwaliteiten van een aantal spelers op het middenveld en aanval. De kracht van het systeem lag in de snelle omschakeling. Bij balverlies van de tegenpartij schakelden Inter Milaan razendsnel over naar de aanval. Bij balbezit van de tegenstander was het systeem 4-5-1 en zodra de bal werd veroverd werd het 4-3-3. Deze nieuwe speelstijl bracht de Italianen al na enkele jaren veel internationaal succes.

Legendarische spelers

Libero Armando Picchi was weliswaar aanvoerder, maar hij stond in de schaduw van enkele spelers van wereldklasse. Zoals linksback Giacinto Facchetti die in de jaren 60 de beste vleugelverdediger ter wereld was en niet in de laatste plaats vanwege zijn aanvallende stijl van voetballen. Eigenlijk tegen de gewoonte van Inter Milaan in die tijd in. Hij scoorde in 18 seizoenen bij Inter meer dan 50 doelpunten als verdediger.

De andere cultfiguur was Sandro Mazzola die samen met de Spanjaard Luis Súarez het spel moesten maken. Mazzola was al een legende toen zijn carrière nog maar pas begonnen was omdat zijn vader Valentino, de beste Italiaanse voetballer in de jaren 40, al vroeg overleden was. Súarez kwam van Barcelona en zou zelfs de Italiaanse nationaliteit aannemen. Deze twee geweldenaren regelden de aanval, mede geholpen door linksbuiten Mario Corso. Deze dribbelaar werd echter wel beperkt in zijn vrijheid door de defensieve tactiek van trainer Herrera. Maar deze tactiek bracht Inter Milaan volop prijzen dus gehoorzaamde Corso.

Overzicht

Successen

Europa Cup I winst

In 1964 en 1965 wonen de Milanezen tweemaal de Europa Cup I en tweemaal de wereldbeker. In het Europa Cup I seizoen 1963-1964 kregen ze slechts vier goals tegen in 9 wedstrijden. Wat gezien hun speelwijze niet verwonderlijk was. In de finale werd het verouderde Real Madrid met 3-1 opzij gezet. Di Stéfano, Puskás, Santamaria en Gento waren duidelijk op hun retour. Het jaar erna kropen ze door het oog van de naald in de halve finale tegen Liverpool. In de finale schoot Jair de beslissende 1-0 tegen de touwen tegen het Benfica van Eusébio.

Wereldbeker

In de strijd om de wereldbeker stuitte Inter Milaan tweemaal op het Argentijnse Independiente. In 1964 moest er een derde beslissende wedstrijd aan te pas komen, waar Corso pas in de laatste minuut van de verlenging de beslissende goal maakte. In 1965 was het na de 3-0 in Milaan in feite al beslist.

Einde van de succesperiode

In 1965-1966 was de latere winnaar Real Madrid in een waar titanengevecht in de halve finale net te sterk. Het seizoen later speelden de Milanezen hun derde Europa Cup I-finale in vier jaar. Daarin moesten ze hun meerdere erkennen in het beste Celtic ooit. Het laatste hoogtepunt van dit topteam.

Overzicht

• Europa Cup I: 1964, 1965
• Europa Cup I finalist: 1967
• Wereldbeker: 1964, 1965
• Landskampioen: 1965, 1966

Erfenis

Helenio Herrera was één van de eerste die bewees dat je met zeer verdedigend voetbal ook veel succes kan hebben. Een trend die tot op de dag van vandaag te merken is in het Italiaanse voetbal. Italië beschikte dikwijls over divers topaanvallers, maar men stelde meestal maar 1 of hooguit 2 aanvallers op. In de jaren 60 zaten Mazzola en Rivera om beurten op de bank bij het Italiaanse nationale team. Later zaten Roberto Baggio en Allessandro del Piero in hetzelfde schuitje. Toen Roberto Baggio uit beeld was streed Del Piero met Totti om een plaats in de basis van de Italiaanse ploeg. Ontzettend jammer dat zulke geweldenaren zo vaak op de bank moeten plaatsnemen.