Spelers die (haast) voor Real Madrid én Barcelona speelden

Even heeft het er in 1953 naar uit gezien dat Alfredo di Stefano voor FC Barcelona zou spelen. Er bestond zelfs een mondeling akkoord. Maar dankzij inmenging van bovenaf wist uitendelijk Real Madrid ermee vandoor te gaan nadat Barcelona een voorstel afwees van de Spaanse bond om de speler afwisselend voor beide clubs te laten spelen. De gevolgen zijn bekend: de absolute suprematie van Real Madrid in Spanje en Europa in die volgende jaren, met acht landskampioenschappen en maar liefst vijf Europa Cups. De op dat moment vrij onbekende Argentijnse voetballer Alfredo di Stefano (1926-2014, zie foto boven met de vijf Europa Cups, die hij met Real Madrid won) was in 1953 de inzet van een conflict tussen de aarstrivalen Real Madrid en FC Barcelona. Tijdens een vriendschappelijke wedstrijd in 1953 tussen Real Madrid en het Colombiaanse Millonarios de Bogotá werd zijn grote talent opgemerkt. Niet lang daarna sloot FC. Barcelona een akkoord met de speler en het Argentijnse River Plate, club die de rechten op de voetballer had. Deze transfer werd goedgekeurd door de UEFA maar de Spaanse voetbalbond hield het –om onbekende redenen- tegen. In mei 1953 kwam Di Stefano naar Barcelona om het contract te ondertekenen, maar de problemen die er door toedoen van de bond ontstaan waren brachten de toenmalige voorzitter van Real Madrid, Santiago Bernabeú, ertoe in staat om zich in de kwestie te mengen. Hij wist de speler en zijn club ertoe over te halen om het mondelinge akkoord met FC Barcelona te verbreken en bij zijn club een contract te tekenen.

Salomonsbeslissing

Het bestuur van FC Barcelona was ervan overtuigd dat het de centrale regering was, die er tussen zat, en besloot tot een poging om Di Stefano naar het Italiaanse Torino getransfereerd te krijgen. Dat lukte niet, waarna de Spaanse voetbalbond uiteindelijk tot een Salomonsbeslissing moest komen. Zo werd het Di Stefano toegestaan om voor vier jaar in Spanje te spelen, waarvan de eerste twee jaar voor Real Madrid en de tweede twee jaar voor FC Barcelona. In Barcelona zag men daar niets in en zegde men boos het recht op de speler definitief op, wat uiteindelijk tot gevolg zou hebben dat Di Stefano definitief alleen voor Real Madrid zou spelen. Zijn eerste twee doelpunten in het witte shirt van die club zou hij dan ook uitgerekend tegen FC Barcelona maken, tijdens een met 5-0 gewonnen competitiewedstrijd in het Madrileense Bernabéu stadion.

De transfer van Di Stefano bleek voor Real Madrid één van de belangrijkste tactische zetten in de geschiedenis van de club. In die periode sinds haar eerste titel in 1933 was de club er niet meer toe in staat gebleken om kampioen van Spanje te worden. De periode van de zg ‘posguerra’ was sportief gezien juist een betere voor FC Barcelona, met kampioenschappen in 1948, 1949, 1952 en 1953 en ‘Copas del Rey’ in 1951, 1952 en 1953). Maar deze gebeurtenis zou een omwenteling tot stand brengen, waarin Real Madrid de totale suprematie zou opeisen, zowel binnen Spanje als in Europa: acht landskampioenschappen en maar liefst vijf Europa Cups.

Daarom is deze gebeurtenis altijd een heet hangijzer gebleven voor de grote rivaal uit Barcelona en wordt het beschouwd als één van de belangrijkste gebeurtenissen, waarin duidelijk is geworden dat Real Madrid door inmenging van de regering van Franco werd bevoordeeld. Nog steeds vragen ‘culés’, zoals de supporters van FC Barcelona genoemd worden, zich af wat er gebeurd zou zijn als men erin geslaagd zou zijn om de andere grote stervoetballer van die tijd, Ladislao Kubala (1927-2002), die toen al sinds 1950 voor FC Barcelona speelde, en Di Stefano te verenigen onder de roodblauwe kleuren van de club uit de tweede stad van Spanje.

Spelers die wel zowel voor Barcelona als voor Real Madrid speelden

Doordat FC Barcelona tijdens de kwestie Di Stefano uiteindelijk een akkoord afwees heeft de sterspeler dus nooit voor beide clubs kunnen spelen. Toch is het meerdere malen voorgekomen dat een speler dat zou doen, en meestal werd dat niet erg in dank afgenomen. Hierbij moet vooral gewezen worden op de overgang van Luis Figo van FC Barcelona naar Real Madrid in 2000, de manier waarop dat is gegaan en de gevoelens die het teweeg heeft gebracht.

Hieronder een lijstje in chronologische volgorde:

• José Samitier: speelde van 1919 tot 1933 voor FC Barcelona en daarna nog een seizoen voor Real Madrid. In de jaren veertig was hij trainer in de Catalaanse hoofdstad.
• Justo Tejada: speelde twee seizoenen voor Real Madrid en daarna voor FC Barcelona van 1953 tot 1961.
• Jesús Pereda: debuteerde in 1957 voor Real Madrid. Tussen 1961 en 1969 speelde hij voor FC Barcelona.
• Lucien Muller: tussen 1962 en 1965 speelde hij voor Real Madrid en de drie daarop volgende seizoenen in Barcelona.
• Bernd Schuster: speelde acht jaar voor FC Barcelona, tussen 1980 en 1988. Daarna kwam hij twee seizoenen uit voor Real Madrid. Later trainde hij de laatstgenoemde club.
• Luis Milla: kwam uit de jeugd van FC Barcelona en speelde onder Cruijff bij het eerste elftal. In 1990 maakte hij de overstap naar Real Madrid, waar hij zeven jaar zou blijven.
• Nando Muñoz: kwam tussen 1990 en 1992 uit voor FC Barcelona en daarna vier jaar voor Real Madrid.
• Michael Laudrup: kwam in 1989 naar Barcelona, waar hij grote successen beleefde (o.a. de Europa Cup in 1992 en vier landskampioenschappen). Door de komst van Romario in 1993 kwam Laudrup vaker op de bank, wat hem in 1994 deed besluiten om niet bij te tekenen en naar Real Madrid over te stappen. Met die club won hij nog een landskampioenschap. De 5-0 die Real Madrid FC Barcelona dat seizoen toebracht met Laudrup in de basis moet een extra vernedering zijn geweest. Laudrup sloot zijn carriere af bij Ajax met een kampioenschap van Nederland.
• Julen Lopetegui: was, na een periode bij de jeugd van Real Madrid gespeeld te hebben, tussen 1989 tot 1991 derde doelverdediger bij het eerste van Real Madrid. Van 1994 tot 1997 stond hij onder contract bij Barcelona, waar hij ook weinig echte successen vierde -als reservekeeper achter Carles Busquets. In 2002 sloot hij zijn carriere af bij Rayo Vallecano, waarna hij zich zou gaan wijden aan het trainerschap. Vanaf 2016 is Lopetegui bondscoach van het Spaanse elftal.
• Robert Prosinecki: speelde van 1991 tot 1994 voor Real Madrid, daarna een jaar voor Real Oviedo en werd in 1995 door FC Barcelona gehaald. Daar speelde hij slechts één seizoen.
• Georghe Hagi: kwam naar Madrid in 1990, waar hij twee seizoenen zou blijven. In 1995 werd hij –na een periode bij het Italiaanse Brescia- gehaald door Barcelona, en ook daar speelde hij twee seizoenen.
• Alfonso Pérez: kwam vijf jaar uit voor Real Madrid, waarna hij in 1995 werd getransfereerd naar Betis Sevilla. In 2000 werd hij daar vandaan gehaald door FC Barcelona, waar hij na een mislukt jaar werd verhuurd aan Olympique Marseille.
• Daniel García Lara (Dani): speelde voor verschillende jeugdelftallen in Madrid. In 1997 werd hij door FC Barcelona gecontracteerd, waar hij één seizoen zou blijven.
• Albert Celades: kwam ook uit de jeugd van Barcelona en zat tot 1995 vijf jaar lang bij de selectie van het eerste. In 2000 werd hij via andere clubs overgenomen door Real Madrid, waar hij tot 2005 zou blijven.
• Luis Enrique Martínez: speelde de eerste jaren negentig voor Real Madrid. Toen zijn contract afliep en niet verlengd zou worden kon hij door Louis van Gaal gratis naar FC Barcelona gehaald worden. Daar won hij nog enkele landskampioenschappen. Later trainde het tweede elftal van FC Barcelona. Sinds 2014 is hij coach van het eerste, waarmee hij in zijn eerste seizoen meteen al winst in landskampioenschap, beker en Champion's League wist te vieren.
• Ronaldo Nazario: kwam van PSV naar Barcelona in 1996, maar na een zeersuccesvol seizoen, met de ‘Copa del Rey’, de Europa Cup II, de Gouden bal en als topscorer van Spanje, dwong hij een transfer af naar Inter Milaan. Daar kwam hij door blessures niet echt uit de verf, waarna hij in 2002 verlost werd door Real Madrid. In datzelfde jaar won hij opnieuw de Gouden bal. In 2007 ging hij naar AC Milaan en in 2011 nam hij bij Corinthians, in Brazilië, afscheid van zijn actieve loopbaan. Hij won 2 WK's voor landenteams, maar nooit de CL. In 2016 werd hij adviseur bij Real Madrid.
• Luis Figo: speelde van 1995 tot 2000 voor FC Barcelona en was in de laatste jaren met de braziliaan Rivaldo de grote vedette en één van de meest populaire spelers bij de aanhang vanwege zijn inzet en uitgesproken 'barcelonisme'. Na een verkiezingsmanoeuvre van de nieuwe voorzitter van Real Madrid, Florentino Pérez, en een spel van leugens dat de speler daardoor zelf gedwongen was te spelen kwam hij van 2000 tot 2005 uit voor Real Madrid. Waarschijnlijk is dit het geval van een overstap dat het meeste stof heeft doen opwaaien na de kwestie van Di Stefano. Nog altijd -reeds gestopt met zijn actieve loopbaan- wordt Figo in Barcelona gezien als een 'persona non grata'.
• Javier Saviola: werd in 2001 na een denderend optreden tijdens een jeugd-WK naar FC Barcelona gehaald, maar zou daar nooit uit de verf komen. Omdat zijn contract daarna niet werd verlengd kon hij gratis naar Real Madrid overstappen. Ook daar kreeg hij weinig kansen.
• Samuel Eto'o: werd al heel jong als supertalent naar Real Madrid gehaald en speelde daar aanvankelijk bij de jeugd. Eenmaal bij het eerste kreeg hij echter weinig kansen. Daarom werd hij verhuurd aan Mallorca, waar hij uiteindelijk zou opbloeien. Omdat Mallorca een gedeelte van de rechten had en Eto’o vanwege revanchegevoelens absoluut niet meer terug wilde naar Real Madrid wist deze club hem niet terug te halen en was het het FC Barcelona van coach Frank Rijkaard dat hem in 2004 wist te strikken. Hij won met deze laatste club twee Champion Leagues (2006 en 2009). Ondanks zijn grote inbreng, vooral in de tweede, werd hij als deel van het transfergeld voor Zlatan Ibrahimovic (ex-Ajax) aan Inter verkocht, waar hij het jaar daarop opnieuw de Champions League zou winnen. Ibrahimovic werd overigens na één niet al te geslaagd seizoen door FC Barcelona weer doorverkocht aan AC Milaan.

Dit artikel is geactualiseerd op 20 juli 2019.