Wedstrijd van toen: Feyenoord - PSV (2002)

In het seizoen 2001/2002 kwamen Feyenoord en PSV elkaar liefst vijf keer tegen: tweemaal in competitieverband, eenmaal in de beker en nog eens tweemaal in de UEFA Cup. Alle ontmoetingen waren spannend en het niveauverschil was nihil. De meest spannende en meeslepende wedstrijd van de vijf was ongetwijfeld de ontmoeting van 21 maart 2002 in De Kuip.

UEFA Cup

Feyenoord en PSV ontmoeten elkaar op die datum voor de kwartfinales van de UEFA Cup. Het is de return: de eerste wedstrijd eindigde onbeslist in Eindhoven: 1-1. Pierre van Hooijdonk kon profiteren van een slippertje van Kevin Hofland en zette Feyenoord daarmee op 0-1, waarna Mateja Kezman in de tweede helft de gelijkmaker mocht aantekenen. Zodoende had Feyenoord een licht voordeel voor aanvang van de thuiswedstrijd: 0-0 was genoeg. Een tot aan de nok toe gevulde Kuip met meer dan vijftigduizend toeschouwers zag hoe de Engelse scheidsrechter Graham Barber om kwart over acht de wedstrijd startte.

Spanning

De spanning was haast voelbaar in De Kuip: voor het eerst sinds jaren kon Feyenoord weer de halve finales van de UEFA Cup halen. Een unieke prestatie voor een Nederlandse club; veel "kenners" zagen een halve finale plaats al als een brug te ver, maar of Feyenoord of PSV zou wel degelijk dat station bereiken. Welke club dat zou worden, was opnieuw niet te voorspellen. Net als alle andere ontmoetingen dat jaar, was het weer erg spannend. Feyenoord speelde een iets betere eerste helft, maar het aantal grote kansen was op minder dan één hand te tellen. PSV had zeker niet meer kansen en de brilstand was bij de rust nog niet verdwenen. PSV liep in de eerste helft wel tegen twee gele kaarten op: aanvoerder Mark van Bommel en verdediger Ernest Faber werden op de bon geslingerd. Na de rust was de spanning eens te meer voelbaar op de tribunes en zichtbaar op het veld. De 22 spelers op het veld dachten wellicht allemaal hetzelfde: de ploeg die als eerst het net wist te vinden, zou waarschijnlijk doorbekeren.

Doelpunten

En ja hoor, er werd gescoord! Door PSV, dat dan weer wel... Na 74 minuten kreeg Van Bommel op aangeven van Dennis Rommedahl de bal op 25 meter van het doel van Edwin Zoetebier. Zijn schot met binnenkant rechts verdween loepzuiver in de verre kruising. Van Bommel ontsnapte de gehele wedstrijd niet aan de aandacht van de Japanner Shinji Ono, maar met nauwelijks nog een kwartier op de klok stonden de Eindhovenaren toch met 0-1 voor. De Kuip zweeg, op de zestienhonderd meegereisde Eindhovense supporters na. Aan de goal zat ook nog een pikant tintje: Mark van Bommel is immers de schoonzoon van toenmalig Feyenoord trainer Bert van Marwijk.

De klap in De Kuip werd gelukkig snel verwerkt. Nog eenmaal besloot het massaal toegestroomde Legioen achter de ploeg te gaan staan om samen die gelijkmaker te forceren. Het leek er alleen niet op dat de verdiende goal zou vallen. PSV kreeg een aantal grote kansen, mede doordat Feyenoord met drie verdedigers ging spelen en onderhand meer man voorin dan achterin had. Vooral Kezman en Adil Ramzi kregen opgelegde kansen, maar de normaal zo scherpe PSV voorhoede faalde keer op keer.

En op dat soort momenten wil de oeroude voetbalwet nog wel eens om de hoek komen kijken: wanneer je de kansen zelf niet afmaakt, doet de tegenstander dat wel. En zo geschiedde. Diep in blessuretijd slingerde Ono nog een bal met links hoog voor het doel. De bal ging richting de boomlange Van Hooijdonk, die niet veel meer kon dan de bal zacht naar achteren koppen. Brett Emerton stond daar de bal op te wachten, maar zijn dubbele schaar in de zestien nam teveel tijd in beslag, waardoor PSV veteraan Jan Heintze kon ingrijpen. Onvrede klonk uit de duizenden kelen op de tribune: de laatste kans werd op deze domme manier verprutst. Wanneer Heintze op dat moment namelijk had besloten om die bal een rotschop richting de Maas te geven, was de wedstrijd afgelopen. De blessuretijd was op enkele seconden na verstreken. Heintze liep echter te lang met de bal en Emerton kon met een sliding het balbezit heroveren. Invaller Johan Elmander had plots de tijd en ruimte voor een voorzet die er ook kwam. Zijn bal leek iets te hard voor Van Hooijdonk, maar de lange spits had een werkelijk perfecte timing en zweefde in de lucht. Met een fantastisch geplaatste kopbal passeerde hij doelman Ronald Waterreus, waarna ook Wilfred Bouma op de lijn te laat kwam. Op dat moment bereikte De Kuip een moment van volledige extase. De mensen doken als een stel losgeslagen idioten op elkaar; wildvreemde mensen vielen elkaar uit blinde blijdschap in de armen en De Kuip schudde werkelijk op al haar grondvesten. 'We' hadden een verlenging afgedwongen, we doen nog mee!

Verlenging

De wedstrijd krijgt in de verlenging nog maar eens een wending: Van Bommel meent een iets te zachte inspeelpass van Paul Bosvelt te kunnen onderscheppen, maar Bonaventure Kalou is er eerder bij, neemt de bal mee, maar wordt gevloerd door Van Bommel. De scheidsrechter is onverbiddelijk en geeft Van Bommel zijn tweede gele kaart. De Kuip springt en juicht opnieuw: een veldoverwicht van Feyenoord zou toch moeten leiden tot de definitieve knock-out? PSV lag op de knieën; alleen het laatste zetje moest nog gegeven worden. Het zetje kwam echter niet. Bij Feyenoord was het beste van het spel ook wel verdwenen en de PSV defensie hield vrij eenvoudig stand. Strafschoppen waren onvermijdelijk.

Strafschoppen

Tien ballen vanaf elf meter moesten dus de beslissing brengen. Het psychologische voordeel lag bij PSV. Natuurlijk, ze hadden al in de bus op weg naar huis moeten zitten, maar ze mochten de strafschoppen aan de kant van de eigen supporters nemen en de reeks bovendien aanvangen. Enkele maanden eerder, eind januari, won PSV al een strafschoppenreeks van Feyenoord; dat was voor de KNVB Beker.

Arnold Bruggink nam de eerste strafschop, maar niet voordat een striemend fluitconcert op hem neerdaalde. Het deerde hem niet, want hij gaf Zoetebier geen kans. PSV nam opnieuw de leiding. Het was aan Ono om de stand gelijk te trekken. De kleine, stoïcijnse Japanner met de geweldige (trap)techniek legde de bal keurig vlak naast de paal en bracht de stand daarmee op 1-1. André Ooijer mocht namens PSV de stand weer in hun voordeel trekken en dat gebeurde. Zoetebier koos opieuw de verkeerde hoek en aan Feyenoord weer de taak om gelijk te maken. Dat bleek opnieuw geen probleem. De linksbenige Patrick Paauwe plaatste de bal keurig achter Waterreus. De druk lag weer bij PSV.

Georgi Gakokidze nam de vijfde strafschop in de reeks. De toch al niet zo zeker ogende Georgiër schoot de bal halfhoog rechts van Zoetebier: ideaal voor een keeper en de penalty werd dan ook gestopt. De stand bleef 2-2, maar Feyenoord kon plots voor het eerst in de wedstrijd op voorsprong komen! Een gejuich uit vijftigduizend kelen was in heel Rotterdam te horen, want Feyenoord stond nu echt op de drempel van de halve finales. Routinier Kees van Wonderen had de zware taak om de misser van PSV ook echt te verzilveren. Waterreus kwam dichtbij, maar kon de bal niet toucheren en Feyenoord stond daadwerkelijk op voorsprong: 3-2! PSV kon zich geen enkele misser meer permitteren. Heintze, de man die de wedstrijd met een laatste trap al had kunnen eindigen, moest PSV in de race houden. Een feilloze penalty trok de stand gelijk, maar het voordeel was uiteraard nog steeds aan Rotterdamse zijde.

Paul Bosvelt kon Feyenoord op 'matchpoint' brengen. Als hij zou raken, was het aan Pierre van Hooijdonk om de vijfde en laatste penalty te benutten en Feyenoord daarmee definitief naar de laatste vier te schieten. En 'Pi-Air' stond bekend als een specialist. Dat was een zekerheidje. Toch? Op dat moment was het allemaal toekomstmuziek, want eerst moest Bosvelt het net laten bollen. Twee jaar eerder, tijdens de halve finales op het EK in Nederland en België, faalde hij nog vanaf elf meter in de strafschoppenserie tegen Italië. De aanvoerder van Feyenoord maakte dit keer gelukkig geen fout en bracht de stand op 4-3.

PSV spits Mateja Kezman mocht niet missen, want dan was het definitief over. De Serviër, doorgaans ook trefzeker vanaf elf meter, produceerde een kanonskogel die buiten bereik van Zoetebier in het net plofte. 4-4, maar nu kwam dan toch echt Pierre van Hooijdonk naar voren.

De handen gingen massaal de lucht in. De voor Pi-Air speciaal gemaakte song 'Put Your Hands Up for Pi-Air' begeleidde, brácht, Pierre van Hooijdonk naar de stip. Mensen om mij heen draaiden zich om, durfden niet te kijken, maakten een schietgebedje of gebruikten allerlei andere gebaren om af te dwingen dat die bal achter Waterreus in het doel zou verdwijnen. Van Hooijdonk, in eerdere rondes ook al belangrijk voor Feyenoord, haalde het gras onder zijn schoenen vandaan, deed een paar passen naar achteren en wachtte op het fluitje van Barber. Het 'Mijn Feyenoord' vulde de tijd tussen aanloop en fluitje, maar daar kwam dan toch eindelijk het langverwachte moment: met zijn kenmerkende passen sprintte Van Hooijdonk naar de bal om die vervolgens hard en hoog in de bovenhoek te knallen. Hetzelfde ritueel als na de gelijkmaker ontspande zich: mensen vlogen werkelijk waar weer op om drie rijen verder naar beneden weer op te staan. Zonder fysiek letsel natuurlijk, want op momenten van euforie lijkt altijd alles goed te gaan. De Feyenoorders op het veld omhelsden elkaar en Het Legioen deed vrolijk mee. De halve finale werd bereikt; Feyenoord telde ook Europees weer mee.

Chaos

En natuurlijk bleef het nog lang onrustig in Rotterdam. De mensen klapten de handen blauw tijdens de ererondes van de selectie, om vervolgens de handen nog maar eens blauw te klappen tijdens de vele high-fives die met medesupporters uitgewisseld werden. Luid zingend, zelfs zonder stem, werden de auto's of de trams opgezocht en zocht iedereen weer zijn of haar weg naar huis, om daar ongetwijfeld die memorabele en miraculeuze avond nog eens te overdenken...