Palmares en erelijst Bernard Hinault
Bernard Hinault (geboren 14 november 1954) is een Franse ex-wielrenner. Eind jaren 70 en begin jaren 80 reed Hinault een enorme erelijst bij elkaar. Hij was een zeer complete renner die kon sprinten, klimmen en tijdrijden. Dat laatste is wellicht zijn grootste kwaliteit. Door velen wordt Hinault beschouwd als de grootste wielrenner ooit op één na: Eddy Merckx. Hinault heeft een het indrukwekkende palmares met mooie overwinningen opgebouwd.Wereldkampioenschap
- Eerste plaats: 1980
- Tweede plaats: -
- Derde plaats: 1981
Grote rondes
Tour de France- Eerste plaats: 1978, 1979, 1981, 1982, 1985
- Tweede plaats: 1984, 1986
- Derde plaats: -
- Bergklassement: 1986
- Puntenklassement: 1979
- Etappeoverwinningen: 28
Giro d'Italia
- Eerste plaats: 1980, 1982, 1985
- Tweede plaats: -
- Derde plaats: -
- Bergklassement: -
- Puntenklassement: -
- Etappeoverwinningen: 6
Vuelta a España
- Eerste plaats: 1978, 1983
- Tweede plaats: -
- Derde plaats: -
- Bergklassement: -
- Puntenklassement: -
- Etappeoverwinningen: 7
Klassiekers
- Parijs-Roubaix: 1981,
- Luik-Bastanaken-Luik: 1977, 1980
- Ronde van Lombardije: 1979, 1984
- Amstel Gold Race: 1981
- Gent-Wevelgem: 1977
De klassiekers Milaan-San Remo, Ronde van Vlaanderen, Kampioenschap van Zürich, Parijs-Tours, Waalse Pijl, Parijs-Brussel en Bordeaux-Parijs won Hinault nooit.
Etappekoersen
- Ronde van Romandië: 1980
- Daufiné Liberé: 1977, 1979, 1981
De etappekoersen Tirenno Adriatico, Parijs-Nice, Ronde van Zwitserland, Ronde van het Baskenland en Ronde van Catalonië won Hinault nooit.
Biografie
Hij werd “De Das” genoemd, oftewel veelvraat. Dat klopt zeer zeker als je de erelijst van Bernard Hinault bekijkt. Alle grote rondes won hij meerdere malen, won in 1980 de regenboogtrui en schreef diverse (top)klassiekers op zijn naam. Tijdrijden was wellicht zijn grootste specialisme. Zo won Hinault vijfmaal de Grand Prix des Nations, destijds het officieuze wereldkampioenschap tijdrijden.Maar ook in het hooggebergte of in een massasprint kon de Fransman zich meten met de specialisten. Deze veelzijdigheid leverden hem veel overwinningen op plus de nodige aandacht. Maar op de laatste zat de soms nukkige Hinault niet te wachten. Hij trok zich liever terug om uit te rusten. Maar als de renners onrecht werd aangedaan was Hinault een ware “patron” in het peloton. Niet zelden was hij de leider van een protestactie. Dat maakte hem populair onder de meeste collega-renners.
Een groot deel van zijn opgebouwde goodwill verspeelde hij in de Ronde van Frankrijk van 1986. Een jaar eerder had zijn talentvolle ploeggenoot Greg LeMond hem aan zijn vijfde Tourzege geholpen. Hinault bedankte hem in het openbaar door LeMond toe te zeggen een jaar later volledig in dienst van de Amerikaan de Tour te rijden. Echter toen Greg LeMond in het geel reed werd hij meerdere malen aangevallen uit onverwachte hoek: meesterknecht Hinault. LeMond hield stand, maar Hinault leek zijn woord te hebben gebroken in zijn jacht naar een zesde Tourzege. Hij won wel het bergklassement, nadat hij in 1979 ook al de puntentrui had veroverd. Een trilogie die Hinault deelt met Merckx. De enige die de Fransman overtreft qua veelzijdigheid.
Enkele maanden na de opmerkelijke Tour van 1986 nam Bernard Hinault afscheid tijdens een veldrit in zijn eigen regio Bretagne. Hierna trok hij zich in eerste instantie terug. Later keerde hij jaarlijks terug in de Tour om de etappewinnaars en de diverse klassementsleiders te huldigen op het podium.
In het boek Top 100 van het Wielrennen met de beste wielrenners ooit op basis van bijna 8000 wedstrijden staat Bernard Hinault op plaats 2 achter Eddy Merckx.
